«Менің Туым – менің мақтанышым»: Патриотизм ұраны ма, әлде формализм көрінісі ме?

«Менің Туым – менің мақтанышым»: Патриотизм ұраны ма, әлде формализм көрінісі ме?

4 маусым – Мемлекеттік рәміздер күні қарсаңында Түркістан өңірінде тағы да ту көтерілді. Дәстүрлі «Менің Елім – Менің Туым» атты жалпыреспубликалық акция аясында жастар мен шенеуніктер жиналып, елді патриотизмге үндеді. Шараны «AMANAT» партиясының жастар қанаты – «Жастар рухы» қолға алды.

Иә, мемлекеттік туды дәріптеу – маңызды. Бірақ жыл сайын қайталанатын бір сарынды флешмобтар мен автокеруендердің артында нақты нәтиже бар ма? Жастардың бойындағы шынайы отансүйгіштік, жауапкершілік пен ұлттық сана осындай рәсімдермен қалыптасып жатыр ма, әлде бәрі есеп үшін ғана ұйымдастырыла ма?

Түркістанда өткен биылғы шара да қағаз жүзінде әсерлі: ауыл мен қалада ту көтерілді, еріктілер мен депутаттар бас қосып, «елжандылық» туралы сөз сөйледі. Алайда бұл науқан ел ішіндегі шынайы патриотизм дағдарысын жасырып тұрған декорация емес пе?

Жастардың рухани ізденісін, ұлттық бірегейлігін қалыптастыру үшін жай ғана ту іліп, флешмоб өткізумен шектелу жеткіліксіз. Олардың сапалы білім алуына, жұмысқа тұруына, еркін пікір айтуына мүмкіндік берілмейінше, қандай да бір ұран бос қоңыраудай жаңғырады.

Мемлекеттік рәміздерге құрмет – сөз емес, әрекет арқылы көрінуі тиіс. Сондықтан «Менің Туым» секілді акциялар сән-салтанатпен емес, шынайы мазмұнмен толығуы керек. Әйтпесе, бұл патриотизм емес, оның имитациясы болып қала береді.